خوش آمدی پرستو!

شما کدام مسافرید که فاصله بدرقه تا استقبالتان را در دفترِ خاطرات، مجهول می‏گذارند؟

این کدام سفر است که وقتی از آن باز می‏گردند، بزرگ‏تر می‏شوند و خنده‏ هایشان را با گریه ابراز می‏کنند؟

... و سرانجام اتوبوسی که شیشه‏ های آن، نگاه چند نفر را در پنجره قاب کرده بود، می‏رسد. دست تکان می‏دهند؛ فضای افکارم تکان می‏خورد.

حسین، اباالفضل، قاسم بن حسن، یوسف‏های گم گشته، خوش آمدید!

گرچه بلندایتان بر خاک غلتیده و تکیده شده‏ اید، اما صبر کنید، یکی یکی پیدایتان می‏کنیم. این بار، اسم شما را از فهرست شهیدان خط نمی‏زنیم؛ تنها آدرس‏هایتان عوض شده است؛ «أَلاَْعْمالُ بِالنِّیّاتِ».